Het stroomde lekker vol in het museum der oude ambachten op den 5e maart van het jaar 2025. Bijna waren we terug in de tijd zonder internet, zonder elektriciteit, zonder mobiele telefoon. We werden er flink nostalgisch van bij de afsluitende borrel. Verbazing hoe onze opa’s en oma’s in die tijd het toch voor elkaar kregen de mooiste creaties het voetlicht te laten zien. Maar ook de mindere kanten van het werk dat voor geest en lichaam zwaar belastend was. Het motto: de goede oude tijd krijgt toch een hele andere wending als je langs de vele oude ambachten loopt.
Bij de ontvangst waar toch wel weer de herkenning van oud-collega’s aanwezig was kregen we een stukje geschiedenis van het museum te horen. Dat het begon met een uit de hand gelopen hobby kan je na een rondgang door het museum nauwelijks bevatten. Voor de meesten onder ons was het toch een feest van herkenning. De kreten “weet je nog wel” en “o ja, dat kan ik me nog herinneren, dat deed mijn moeder ook al tijd” hoorde je veelvuldig.
Omdat de tijd van het jaar het toe liet was er voor ons afsluitend een mooi stamppot buffet. Goed passend in de tijd die we net hadden doorgewandeld.

Fotografie: Rob Mooijen 

Op 12 maart j.l. hebben we met een groep van bijna 50 deelnemers een bezoek gebracht aan een Nederlands bedrijf dat als de grootste wereldspeler op het gebied van de chipindustrie mag worden gezien.

ASML heeft ons in de gelegenheid gesteld om een kijkje in de “Chip” keuken te mogen nemen.
We werden vroeg in de middag in de foyer ontvangen. Onder het genot van een kopje koffie/thee met wat lekkers werd er eerst door de deelnemers gezellig gepraat.
Om 13.15 uur stipt kregen we, in een mooie ruimte, een interessante presentatie, gegeven door 2 ASML ambassadeurs.

Enno en Hendrik namen ons mee door de geschiedenis van deze mooie onderneming. Er werd uiteengezet hoe een chipmachine wordt gemaakt en welke onderdelen hier een cruciale rol in spelen.
Door de hoogwaardige technologie die er wordt gebruikt hangt er een, niet gering prijskaartje, aan het eindproduct.
Het “paradepaardje” wat ASML momenteel produceert moet dan ook ca 300 miljoen euro’s kosten. Geloof me of niet, hier is toch echt een markt voor.

Tijdens de presentatie werden door de deelnemers heel wat vragen gesteld waaruit blijkt dat er veel interesse werd getoond. De 45 minuten die voor deze presentatie waren ingeruimd bleken uiteindelijk te kort te zijn.

Na deze presentatie kregen we een drankje aangeboden wat goed in de smaak viel.
Vervolgens bezochten we, in 3 groepen, het Experience centre.

In deze ruimte, die een beetje lijkt op een cleanroom, stonden diverse onderdelen opgesteld die in het eindproduct, de chipmachines, worden geplaatst.
Een 3D animatiefilm gaf de binnenkant van de chipmachine weer en liet zien hoe de diverse onderdelen werkten. Het soms toch wel technische verhaal werd op een duidelijke manier gevisualiseerd.
Spiegels, lasers, tin druppels, wafers en lenzen zijn een paar componenten die de chipmachine maken tot wat hij is.

De ontdekkingsreis door het Experience Centre eindigde om half 4. Het had wat ons betreft gerust wat langer mogen duren maar, overigens begrijpelijk, de strakke planning die ASML hanteert liet dit jammer genoeg niet toe.

Uit de reacties van de deelnemers bleek dat men het als zeer bijzonder en erg leuk hebben gevonden om deel te kunnen nemen aan dit bedrijfsbezoek. Een ervaring rijker ging iedereen vervolgens weer naar huis
We mogen ons, als activiteiten commissie Rayon team zuid, van VO-ING gelukkig prijzen dat het ons is gelukt om deze activiteit te kunnen organiseren.
Er is inmiddels een wachtlijst van 2 jaar om op deze manier een bezoek aan ASML te kunnen brengen.

We vonden het fijn dat jullie er waren en hopen jullie bij een van onze volgende activiteiten weer te mogen ontmoeten.

Joost Dirckx en Ben Kolsteren

Na alleen maar bridgedrives organiseren, waagden we ons voor het eerst aan het opzetten van een klaverjasdrive… Slechts 22 giganten hadden voldoende moed om zich voor deze slijtageslag op te geven. Helaas moesten vier giganten zich om medische redenen kort voor de 6e afmelden. Dus vochten in hartje Amsterdam negen vaste paren om de eer.

Voor de organisatie was de uitdaging groot: we wilden de deelnemers namelijk zoveel mogelijk hun eigen gewenste spel (Amsterdams of Rotterdams) laten spelen.

We onderscheid vier verschillende ‘groepen’:
Eén paar dat het liefst alleen Rotterdams speelde;
Vier paren die graag uitsluitend Amsterdams spelen;
Drie paren met een voorkeur voor Amsterdams;
Eén paar dat ik had samengesteld uit twee spelers die zich zonder partner hadden opgegeven, waarvan de één bij voorkeur Amsterdams speelde en de ander liever Rotterdams…

Zowel mijn bridgevriend, Ron Jedema, en ik, stelden na afloop vast dat ondanks deze twee totaal verschillende bloedgroepen de hoeveelheid lachsalvo’s duidelijk hoger lag dan van de gemiddelde bridgedrive. Ja, dat geldt ook voor de uitgestoten decibels tijdens het lachen.

Ook het eindsignaal van een ronde leidde tot grote hilariteit: op dat moment werd het spel namelijk onmiddellijk gestaakt en golden alleen de gespeelde slagen die dicht lagen! Als de eerste slag of slagen waren gemaakt door het spelende paar, was dat een pit! Of als het signaal ging nét nadat een speler had gezegd: ‘Harten is troef’, was hij nat, omdat er nog geen slag was gespeeld en beide paren dus evenveel punten hadden: nul!

Omdat vrijwel alle deelnemers graag volgend jaar op herhaling gaan, denk ik nu al na over twee aanpassingen in het reglement…

Naast de verschillende troefverplichtingen van het Amsterdams en Rotterdams, géén troefverplichting opleggen. Als je niet kunt bekennen mag je bijspelen wat je wilt, dus ook wel of niet (onder- of overtroeven)… Feitelijk dezelfde vrijheid die geldt voor het edele bridgespel.
Omdat ik niet graag schud en geef, bedacht ik de regel dat het eerste spel van elke nieuwe ronde de oudste speler die klus moet klaren. Dat bleek, met groeiend plezier van mijn tafelgenoten, aan alle tafels ikzelf te zijn. Dat plezier verstomde na mijn aankondiging dat volgend jaar de speler met de oudste kop het eerst schudt en geeft…
Ik (Rob) sluit af met een groot compliment voor het paar dat het consistents heeft gespeeld: Ron en Rob. Zij waren de enigen die alle ronden verloren…

Wat wél in stand blijft: het bezoek aan Puccini Bomboni tijdens de voorafgaande stadswandeling!

Op 19 november hebben 45 leden de Hanzestad Zutphen bezocht. Na publicatie van de activiteit was de inschrijving al na enkele uren volgeboekt. Na de koffie bij restaurant By Chiel, naast de Walburgiskerk, hebben we met gidsen een rondleiding door de monumentale stad Zutphen gehad. Na de, voortreffelijke, lunch hebben we de beroemde Walburgiskerk bezocht onder begeleiding van gidsen. Uiteraard hebben we ook de beroemde bibliotheek de Librije bezocht en uitvoerige uitleg van de gidsen gekregen. De boeken die daar liggen zijn gedrukt tussen 1850 en 1890, iets om goed over na te denken. Een geslaagd bezoek aan deze prachtige stad en dit ondanks de regen.