Na alleen maar bridgedrives organiseren, waagden we ons voor het eerst aan het opzetten van een klaverjasdrive… Slechts 22 giganten hadden voldoende moed om zich voor deze slijtageslag op te geven. Helaas moesten vier giganten zich om medische redenen kort voor de 6e afmelden. Dus vochten in hartje Amsterdam negen vaste paren om de eer.

Voor de organisatie was de uitdaging groot: we wilden de deelnemers namelijk zoveel mogelijk hun eigen gewenste spel (Amsterdams of Rotterdams) laten spelen.

We onderscheid vier verschillende ‘groepen’:
Eén paar dat het liefst alleen Rotterdams speelde;
Vier paren die graag uitsluitend Amsterdams spelen;
Drie paren met een voorkeur voor Amsterdams;
Eén paar dat ik had samengesteld uit twee spelers die zich zonder partner hadden opgegeven, waarvan de één bij voorkeur Amsterdams speelde en de ander liever Rotterdams…

Zowel mijn bridgevriend, Ron Jedema, en ik, stelden na afloop vast dat ondanks deze twee totaal verschillende bloedgroepen de hoeveelheid lachsalvo’s duidelijk hoger lag dan van de gemiddelde bridgedrive. Ja, dat geldt ook voor de uitgestoten decibels tijdens het lachen.

Ook het eindsignaal van een ronde leidde tot grote hilariteit: op dat moment werd het spel namelijk onmiddellijk gestaakt en golden alleen de gespeelde slagen die dicht lagen! Als de eerste slag of slagen waren gemaakt door het spelende paar, was dat een pit! Of als het signaal ging nét nadat een speler had gezegd: ‘Harten is troef’, was hij nat, omdat er nog geen slag was gespeeld en beide paren dus evenveel punten hadden: nul!

Omdat vrijwel alle deelnemers graag volgend jaar op herhaling gaan, denk ik nu al na over twee aanpassingen in het reglement…

Naast de verschillende troefverplichtingen van het Amsterdams en Rotterdams, géén troefverplichting opleggen. Als je niet kunt bekennen mag je bijspelen wat je wilt, dus ook wel of niet (onder- of overtroeven)… Feitelijk dezelfde vrijheid die geldt voor het edele bridgespel.
Omdat ik niet graag schud en geef, bedacht ik de regel dat het eerste spel van elke nieuwe ronde de oudste speler die klus moet klaren. Dat bleek, met groeiend plezier van mijn tafelgenoten, aan alle tafels ikzelf te zijn. Dat plezier verstomde na mijn aankondiging dat volgend jaar de speler met de oudste kop het eerst schudt en geeft…
Ik (Rob) sluit af met een groot compliment voor het paar dat het consistents heeft gespeeld: Ron en Rob. Zij waren de enigen die alle ronden verloren…

Wat wél in stand blijft: het bezoek aan Puccini Bomboni tijdens de voorafgaande stadswandeling!

Op 19 november hebben 45 leden de Hanzestad Zutphen bezocht. Na publicatie van de activiteit was de inschrijving al na enkele uren volgeboekt. Na de koffie bij restaurant By Chiel, naast de Walburgiskerk, hebben we met gidsen een rondleiding door de monumentale stad Zutphen gehad. Na de, voortreffelijke, lunch hebben we de beroemde Walburgiskerk bezocht onder begeleiding van gidsen. Uiteraard hebben we ook de beroemde bibliotheek de Librije bezocht en uitvoerige uitleg van de gidsen gekregen. De boeken die daar liggen zijn gedrukt tussen 1850 en 1890, iets om goed over na te denken. Een geslaagd bezoek aan deze prachtige stad en dit ondanks de regen.

Maar liefst 40 leden reageerden enthousiast op het extra uitje naar Haarlem.

De dag begon qua weer erg goed! Na de koffie bij Grand Cafe Brinkmann werd de groep door 4 gidsen rondgeleid door het historische Haarlem. 

De bronzen sculptuur in de Barteljorisstraat is Malle Babbe gemaakt door Kees Verkade. Hij maakte haar gelijkend naar het schilderij de heks van Haarlem van Frans Hals.  Uit het gemeentearchief  bleek dat ze echt bestaan heeft. Zij was de Haarlemse Barbara Claes met een verstandelijke beperking die in 1646 vastgezet werd in het werkhuis. Het werkhuis waar de zwakzinnige zoon Pieter van Frans Hals ook vastzat. Waarschijnlijk ontmoette Frans haar daar. 

De Janskerk met aangrenzend het Jansklooster zit vol met trotseerloodjes! Oftewel kleine loodflapjes ter voorkoming van lekkages die ontstaan door het vast spijkeren van loden of zinken dakbedekking. Vaak staat de naam of de initialen van de leidekker en zijn beroepsgereedschap erin met een jaartal.

Vervolgens liep een groep naar de rosse buurt, waar het de uitleg kreeg over het standbeeld van Kort Jakje.  Zij ging altijd zondags op pad met een boek vol zilverwerk en de rest van de week lag ze “ziek” op bed. Over welke beroepsgroep hebben we het dan vroeg de gids? Het is een Nederlands volkslied dat teruggaat op een volksliedje in de 18^e eeuw.  Het is kluchtlied dat slaat op een drinkende vrouw. De naam Kort Jakje wijst mogelijk op een slechte of armoedige vrouw. Na grof geweld verdween het koperen beeld in 2010. Een replica werd teruggeplaatst in 2016 met een bordje erbij dat het beeld gemaakt is van waardeloos materiaal.

Het Joods Monument werd in 2012 op het Philip Frankplein onthuld ter nagedachtenis aan de 715 joodse Haarlemmers die in de Tweede Wereldoorlog werden weggevoerd en vermoord in de vernietigingskampen. Het Joods Monument bevat al hun namen. In Haarlem woonde ooit de grootste Joodse gemeenschap van Nederland op die van Amsterdam na.

Uiteraard deed de groep veel meer monumenten in Haarlem aan. Daarover kunt u alles teruglezen in het verslag van het bezoek aan Haarlem op 29 mei op deze site.

Na de lunch liep de groep in de stromende regen naar de twee salonboten voor een rondvaart op het Spaarne. Sommigen waren al erg nat toen ze plaatsnamen op de boot, maar helaas was een boot ook niet helemaal waterdicht. Ondanks deze domper bleef men geboeid naar de gids op de boot luisteren. De Zijlstraat bleek binnen de toenmalige bebouwde kom (aan de ene kant van het water) te liggen en buiten de bebouwde kom heette het de Zijlweg. Uiteraard gold dit voor meer straten/wegen. Wat ze allemaal zagen kunt u ook in het verslag van 29 mei lezen. Veel leesplezier.

De nazit met een drankje en hapje ontbrak niet en men bleef nog lang napraten in Grand cafe Brinkmman.

Enkele foto’s zijn gemaakt door Christa van Kleef.

Het was een prachtige culinaire en muzikale middag.

Rechtstreeks uit de garage omhoog, of over de brug vanaf tram 26 kwamen we aan in dit iconische gebouw. Een gezellige drukte overal heette ons welkom, want de Cello Biënnale wordt druk bezocht door zowel bouwers als spelers en componisten uit de hele wereld.

We begonnen met een goed verzorgd en lekker 2-gangen menu in restaurant Dudok aan ’t IJ met groots uitzicht over het water. Maakten o.a. kennis met een aantal ‘vergeten groenten’ en heel mooi gebakken Harder; en voor de vegetariërs pompoen-ravioli. Daarna kon eenieder wat rondkijken.

Voor het volgende onderdeel van het programma verzamelden we op Foyerdek 3 waar ons meer werd verteld over deze speciale week en de cello. Dan naar de Bouwersmarkt op Foyerdek 1. Enthousiaste bouwers lieten ons zien hoe een cello wordt gebouwd en wat de kenmerkende eigenschappen zijn. Kortom: hoe je zorgt dat er een mooie klank uitkomt.

Toen was het al bijna tijd om onze plaatsen op te zoeken voor de Grote Sollima Show. De Italiaanse cellist Giovanni Sollima bracht verschillende cellisten en composities samen in dit concert.

Ze speelden in wisselende samenstellingen. Er was veel eigen werk van Sollima, maar ook van Purcell en Mendelssohn. Zelfs een stuk dat hij in zijn eigen stijl door ChatGPT liet schrijven; gelukkig nog niet heel goed, maar angstig dat dat kan.

Ik had voor dit concert gekozen vanwege de diversiteit, maar vooral ook omdat Het Cello Octet hierin optrad. Zij kunnen iets spelen dat zoveel aspecten van de cello toepast, dat het lijkt alsof je naar een voltallig orkest zit te luisteren.

En toen was het alweer donker en koos ieder weer het eigen pad naar borrelen, eten of gewoon naar huis.

Een fijne middag.

Colette Zonsveld